Moskou, een enerverend vervolg

De afgelopen 4 dagen heeft Moskou me erg geboeid. De strak kijkende, maar zeer behulpzame mensen. Mensen die mij hun Moskou en hun gewoontes hebben laten zien, en mij bij de hand genomen hebben in deze machtige stad. De al immense gebouwen in Moskou worden per straat groter, kleurrijker en decoratiever met als hoogtepunt het Rode Plein waarvan je echt kippenvel krijgt. De parken met hun beelden, verlichting en activiteiten passen niet op een A4-tje. En de verborgen schoonheden bevinden zich in elke straat. Maar Moskou toverde ook een taxi zonder winterbanden en kapotte vooruit, een zwijn in een restaurant  en een traditionele jump in een ijskoud meer uit de hoge hoed. Kortom; Moskou heeft haar best gedaan indruk te maken op mij, en dat is gelukt.

Bij aankomst maakte ik meteen kennis met het indrukwekkende ondergrondse metronetwerk dat Moskou rijk is. Vanaf elk metrostation rijdt er elke 2 minuten een metro, en op vele stations kun je overstappen op andere metrolijnen. Hierdoor ben je binnen 40 minuten in elke uithoek van deze stad met 16 miljoen inwoners. Bij een van deze uithoeken wachtte Fedor mij op. Bij hem zou ik tijdens mijn verblijf in Moskou overnachten. Al snel werd me duidelijk dat deze jongen van aanpakken wist. Hij had in het leger gezeten en vertelde dat hij van een stevige wandeling hield. Zo wilde hij van geen verslapping weten tijdens de 5 km lange wandeling naar zijn huis over ijzige paden, -15 °C graden en waarbij ik nog een backpack op mijn rug droeg. Hij stelde mij een huis ter beschikking dat in een villawijk niet zou misstaan en waar iedere backpacker jaloers op zou zijn. Het bestond uit drie verdiepingen, had vijf slaapkamers, een groot bad en was van alle gemakken voorzien. Nadeel was alleen dat het erg ver van het centrum vandaan was.

’s Avonds ging ik met Fedor naar zijn moeder toe, omdat zij volgens Russische traditie een duik ging nemen in een Russisch meer om zo de zondes van haar af te wassen en fris het nieuwe jaar in te kunnen gaan. Gelijk voelde ik me geroepen deze duik ook te gaan nemen en dus nam ik mijn roze speedo mee om tijdens deze duik flink te kunnen shinen. Een Turkse jongen, genaamd Alp, die ook bij Fedor sliep overwon na enige tijd ook zijn angsten en besloot ook het water in gaan. Na een flinke wandeling kwamen we aan bij het meer waar het ging gebeuren; 400 mensen stonden in de rij om het heilige water in te gaan. Na wat oerkreten van Russen die het toch wel koud vonden begonnen Alp en ik toch nog even te twijfelen, maar de survivor in ons overwon. Na lang wachten stonden we rond 1:00 dan in onze speedo in de rij, in de sneeuw op blote voeten, om het Turkse stoombad te betreden. Nog snel een schietgebedje en Alp en ik gingen het water in. Even snel kopje onder in het water, alle zondes van ons afschrobben en we hadden het geflikt. We hadden de Russen laten zien dat ze volgend jaar met iets gekkers moeten komen, zodat niet al die toeristen hun kunstje na gaan doen.

De volgende dag werden we, gelukkig zonder ziekteverschijnselen, vroeg wakker gemaakt bij de ouders van Fedor, omdat Fedors jongere broertjes en zusjes naar school moesten. Alp en ik gingen naar het Sokolniki Park waar we Simba ontmoeten. Een vrolijke en grappige meid van 18 uit Kazachstan met een flink Engels accent die ons meenam naar een ijsfestijn in dit park. Eenmaal aangekomen zagen we dat iedereen aan het schaatsen was. Om als drie brokkenpiloten te gaan stuntelen op het ijs terwijl de Moskovieten de pirouettes uit de mouw schudden leek ons niet zo’n goed idee. We gingen dus maar iets doen waar je geen skills voor nodig hebt: ice tubing. In een rubberen band een ijshelling af en hierbij wat oergeluiden uitkramen.

’s Avonds zijn we naar een LED Show gegaan in hetzelfde park. Deze show bestond uit verschillende sculpturen, twee glijbanen en een ingericht huis van ijs die verlicht waren met verschillende kleuren. Het zag er mooi uit en de glijbanen werden uitvoerig getest, net zoals het ijsbed en de stoel van de ijsburgemeester van Moskou.

Bij de McDonalds had ik de volgende dag met Nadezda afgesproken. Een vriendelijke meid die mij een relatief onbekende kant van Moskou wilde laten zien. Het huis van Alexander Oltsoy en het huis van Mister Bulgakov: twee schrijvers en grootheden uit de Russische geschiedenis. Bulgakovs boek “The Master & Margareth’’ over de menselijke normen en waarden is een van de meest gelezen boeken in Rusland. Zijn huis was zoals wel meer bij creatieve mensen een grote chaos, je kon je nauwelijks voorstellen dat dit een productieve werkplek was.

Tegen het einde van de middag nam Nadezda me mee naar een van de meest befaamde Borsch restaurants. Een groot deel van haar familie is kok in verschillende sterrenrestaurants, dus het vinden van een goede plek voor dit traditionele gerecht kon ik haar wel toevertrouwen. Geserveerd met Gretzki, brood met heel veel knoflook, smaakte de Borsch voortreffelijk en was het fijn kennismaken met de Russische cuisine.

’s Avonds ontmoette ik Alex in de Funny Cabana, een restaurant dat bekend is vanwege een hangbuikzwijn dat elk halfuur door het restaurant loopt. En inderdaad, toen het hangbuikzwijn zich vertoonde schoten alle bezoekers erop af, en begonnen hem te knuffelen. Het gat in de markt is gevonden!
Alex was een welgemanierde jongeman met veel reiservaring, vooral richting zomerse landen met wie het makkelijk praten was. Hij liet me wat handige reisapps zien, vertelde over zijn reizen en nadat hij uitgegeten was liet hij me het Balsoi Theater zien. Een wereldberoemd theater waarbij je minimaal 6 maanden van tevoren je ticket moet reserveren. Alex vond de Russische kou verschrikkelijk en zocht dan ook snel de warmte van de metro op en ik ging op weg naar Fedor zijn huis.

Toen ik bij het metrostation aangaf dat ik een taxi zocht, stond er in een oogwenk een Oezbekistaanse familie om me heen. Nadat ze de helft gezakt waren met de prijs en ze zeiden te begrijpen waar ik naartoe moest, ging ik akkoord met een taxi van de familie. Ik had toen helaas nog niet gezien hoe de taxi eruit zag. Een auto uit 1970 met een gebarsten voorruit en zonder winterbanden werd door de vader gereden alsof het een Ferrari was. Gelukkig zat er wel een gordel in, al had ik er graag drie omgedaan. Twintig spannende minuten later stonden kon ik gelukkig weer normaal ademhalen en had hij me zonder kleerscheuren naar Fedors huis gebracht.

De volgende dag maakte ik kennis met Yana, een lieve en open meid van 28 die mij tijdens ons bezoek aan de VDNH haar levensverhaal vertelde en mij liet realiseren dat het moeilijk kan zijn een stabiel leven op te bouwen in Rusland. Geboren en opgegroeid in een afgelegen dorpje vertrok ze na haar studie op 21-jarige leeftijd naar het onbekende en grote Moskou zonder geld. Hard werkend in verschillende hotels en restaurants en op zoek naar een leuke man zocht ze een stabiele basis voor haar toekomst. Helaas zocht ze deze stabiliteit bij de verkeerde mannen. Mannen die haar gebruikten als ze haar nodig hadden, en haar net zo hard weer uit huis zetten als dat ze beter uitkwam. Continue werd ze terug geworpen in haar strijd voor een vaste baan, verblijfplaats en een lieve man met wie ze kinderen zou krijgen. Tot op de dag van vandaag woont ze bij een wispelturige man die haar liever kwijt is dan rijk, werkt ze slechts 2 dagen per week en is haar toekomstperspectief weinig hoopgevend. Zeven jaar Moskou hebben haar wellicht sterker gemaakt, maar feitelijk is ze er weinig op vooruit gegaan. Yana is niet de enige met zo’n achtergrond. Veel Russische mannen en vrouwen hebben moeite om een fatsoenlijk leven op te bouwen in Moskou. Achter de schoonheid van het Kremlin en het Rode Plein zit helaas veel leed verscholen.

’s Avonds had ik afgesproken met Alp en Simba in een Irish Pub. Mijn laatste avond in Moskou moest er gestapt worden.  Het was erg rustig in de pub, dus nadat we wat moed hadden ingedronken gingen we naar Club Propaganda. We hadden er zin in, helaas stapten we vol goede moed een haast lege club binnen, waar de aanwezigen allemaal op de bank zaten. Russen schenen niet zo extravert te zijn en drinken liever een drankje aan de bar of in de kroeg, dan dat ze voor lul staan op de dansvloer. Misschien hebben ze wel extreem veel zelfkennis. De lijm op de banken bleek hardnekkig te zijn, want om 2:00 zat iedereen nog steeds op zijn vaste plek en als je dan geen topdanser bent voelt het vrij ongemakkelijk om op de dansvloer bekeken te worden door 30 Moskovieten. We besloten onze avond daarom maar voort te zetten in een andere kroeg.

Het Russische alcoholprobleem werd hier al snel duidelijk. Een dronken Russische vrouw benaderde iedereen voor een intiem avontuurtje op de wc, meerdere mensen vielen van hun kruk af en de barman zag het aan alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Wij hebben vermakelijk naar de dronken Russen gekeken en toen de kroeg om 5:00 sloot zijn we naar het Antikafe gegaan om daar nog een paar uur slaap te pakken. Hierna was het tijd om afscheid te nemen, mijn backpack op te halen bij Fedor en richting de trein te gaan voor mijn 4-daagse trip naar Irkutsk.

En nu zit ik in de trein naar Irkutsk in een coupe met 4 bedden waarbij steeds mensen in- en uitstappen. Zo heb ik de 1ste avond gedineerd met een man uit Armenië, waarbij de nodige cognac gedronken werd en me de 2de avond vermaakt met een Russische man en twee Russische vrouwen en in steenkolen Engels de nodige verhalen uitgewisseld. De mensen hier vinden het fijn om alles wat ze te eten en te drinken hebben met je te delen, en onder het genot van een fles drank er met elkaar een gezellige avond van te maken.

Wat mij daarnaast opgevallen is, is dat des te verder ik oostwaarts ga, des te interessanter de mensen toeristen vinden, omdat ze die maar zelden tegenkomen. In de trein voel ik me een ware kermisattractie en word ik geholpen waar mogelijk.  Zo wordt mijn laptop opgeladen in een aparte afgesloten ruimte, terwijl de Russen hun apparatuur gewoon in de openbare gang moeten opladen.

Wat mijn reis tot nu toe zo mooi maakt, zijn de lokale mensen die mij rondgeleid en zich opengesteld hebben. Yana die moeite heeft een stabiele toekomst op te bouwen, Alex die de kou maar niks vindt en zo snel mogelijk een warm land opzoekt, Simba met haar Engelse accent die overal het grappige van inziet, Nadezda die mij mee heeft genomen naar haar favoriete restaurant en Fedor en zijn familie die mij met open armen ontvangen hebben. Ik ben deze mensen zeer dankbaar, en hoop er nog velen te mogen ontmoeten.