Rondtrip Santiago de Chili: Voor Wendy

Met een prachtig uitzicht over de besneeuwde bergtoppen van de Andes arriveerde ik in Chili. Ik ontmoette Michiel, een studentenvriend die zijn werk heeft opgezegd en voor onbepaalde tijd naar Zuid-Amerika komt, in het hostel. Ik vroeg de receptioniste wat haar beeld van Michiel was, waarop ze antwoordde ‘’hij slaapt, rookt, drinkt en komt niet voor 5 uur zijn bed uit’’. Dit is hoe ik Michiel ken; ’s ochtends niet te actief, maar ’s avonds een held.

Twee dagen later arriveerde Dennis, een jeugdvriend die nog wat vakantiedagen te slijten had en zich twee weken lang wilde omringen met latina’s. Met zijn drieën gaan we een reis maken door Noord-Chili en Noord-Argentinië die ons uiteindelijk weer terugbrengt in Santiago. Op onze eerste dag liepen Dennis en ik ‘s middags over straat toen ons koffie werd aangeboden door een vrouwtje bij een mysterieuze tent. De nieuwsgierigheid won het van ons verstand en we stapten naar binnen. We liepen een ruimte binnen met schaarsgeklede vrouwen die ons graag gezelschap wilden houden tijdens onze koffie, het liefst in een privéruimte gevolgd door een happy ending. Ietwat oncomfortabel gingen we zitten en moesten ons best doen niet uitgekleed te worden. Nadat de eerste paar vrouwen teleurgesteld weggelopen waren kwam er een gezette vrouw aan. Ze was het type vrouw dat je niet in een stripclub verwacht. Ik vertelde de vrouw dat mijn vriend haar wel aantrekkelijk vond en in no-time had Dennis twee tieten in zijn gezicht hangen. Dennis wilde gewoon rustig zijn krantje lezen en wilde niet afgeleid worden. Hij schoof de tieten opzij, stond op en liep met ferme stappen de ‘’koffietent’’ uit.

Een paar straten verder liepen we langs een cabaretier op straat die de menigte hard aan het lachen maakte. Een lange, blonde toerist die langs de groep liep was perfect voer voor de straatartiest om grappen over te maken. Het enige wat ik verstond was dat de cabaretier vroeg hoelang mijn vriend was, waarop ik antwoordde ‘’Dos Metros’’. De mensen moesten lachen waarna de man iets zei over een hoog gebouw, waarschijnlijk dat Dennis de enige is die op daken van appartementencomplexen kan springen. Vanaf dat moment is Dennis zijn naam veranderd in ‘’Dos Metros’’ en gaat hij om een naamsverandering vragen in de hoop dat ze hem ook een paspoort van twee meter groot geven.

’s Avonds bekeken we in een kroeg de voetbalwedstrijd Peru-Chili die door elke Chileen met veel fanatisme gevolgd wordt. Het ‘’Chi-Chi-Chi, Le-Le-Le, Viva Chile’’ klonk regelmatig over de straten en het gejuich bij een doelpunt was in Peru te horen. Geen gezeik op scheidsrechters of spelers die fouten maken, maar onvoorwaardelijke positieve steun aan het land. De Chilenen waren goede supporters en vierden na de gewonnen wedstrijd uitbundig hun overwinning op straat. Dennis en ik wilden onze support aan Chili geven door uit het diepste van ons hart een nummertje te zingen in een karaokebar, maar raakten weinig zuivere noten. Toch waren er twee dove groupies die wel onder de indruk waren. We wilden met zijn vieren een afzakkertje doen in het hostel, maar de groupies kwamen het hostel niet in. Uit boosheid trokken ze daarom de elektriciteitsstekker eruit en vielen een hostelmedewerker aan. Onze fans schijnen moeilijk in toom te houden te zijn.

Vanuit Santiago vlogen we naar San Pedro de Atacama, een dorp midden in de droogste woestijn ter wereld. Dit is een gebied zoals ik nog nooit eerder gezien heb. Het zand is zo zacht en onberoerd dat je er je hoofd op wilt leggen. De grond is zo droog en onbegroeid dat je het idee hebt dat je op de maan bent. En de zandstenen rotsformaties zijn zo breekbaar dat je ze met je handen kunt breken, maar zo ruig en puur dat je dat niet wilt. Met een mountainbike fietsten we door de woestijn en ervaarden dat in deze droge omgeving na drie ademteugen je mond als schuurpapier aanvoelt. Ook verbrand je in no-time, maar voel je dat niet door een frisse bries die het fietsen draaglijk maakt. De heuvels bleven maar op ons afkomen en bij elke heuvel verloor je een beetje motivatie. Na 25km afzien, maar ook intens genieten, brak Michiel mentaal en wilde rechtsomkeert maken. Een paar grapjes over bier en een fantasierijk verhaal over maanstenen gaven hem nog een laatste push waarmee we met zijn drieën de laatste rotsformatie haalden. De terugtocht was een zegetocht, omdat de weg zichzelf aangepast had aan ons energielevel. Van een gevoelsmatig heuvelachtige heenweg was de terugweg een continuele afdaling.

Op zaterdagavond kun je in San Pedro sandboarden. In gedachte zag ik mezelf foutloos van een duin glijden en vervolgens opgaan in een feestende mensenmassa. Discolampen die de duin oplichten en de beats van Martin Garrix zouden van een stel beginnende sandboarders een groep springende tieners maken. Eenmaal beneden zou ik geëerd worden vanwege mijn verdiensten voor het sandboarden en al crowdsurfend naar de bar gebracht worden. In werkelijkheid stond er een bouwlamp en klonk er wat muziek en was dat het qua special effects. Dit neemt niet weg dat het een gave ervaring was. Ik kon zowaar een paar runs maken zonder te vallen en niet als een kamikazekonijn in een streep de berg af vliegen.

Voor een goed feest in San Pedro heb je connecties nodig, omdat alle bars om 1 uur moeten sluiten en er geen discotheek is. Ik verlangde naar zo’n ‘’illegaal’’ feest en kwam uit op een Boliviaans verjaardagsfeest, een van de meest authentieke feesten waar ik ben geweest. Verschillende Zuid-Amerikaanse muziekstijlen kwamen voorbij, vaak gevolgd door de bijbehorende dans, en de mensen dansten, lachten en besprongen elkaar. Ik wilde graag onderdeel zijn van deze kerncentrale van vrolijkheid en probeerde te dansen alsof ik al jaren Boliviaanse dansles heb, Spaans te praten alsof ik dat al jaren doe en liep volgens een Boliviaanse traditie trots rond met een stropdas voor mijn edele delen. Zodoende werd ik geaccepteerd en niet als buitenstaander gezien. Ik voelde me hier een Zuid-Amerikaan en niet meer een Europeaan.

We staken de grens over naar Argentinië en brachten Salta een bezoek. Zodra we de bus uitstapten zag je mensen op klaarlichte dag recht omhoog kijken alsof ze sterren aan het zoeken waren. In dat geval probeerde ze oogcontact te maken met Dennis. Er waren ook mensen die langsliepen, hun nek omdraaiden als een uil en bijna met hun neus in iemand zijn haar zaten. Dan waren ze onder de indruk van het pornoblonde haar van Michiel. Ik liep anoniem achter de blonde goden aan en zag hoe mijn vrienden door de bewoners van Salta als godsgeschenken gezien werden.

In Sao Paulo had ik Belen leren kennen. Belen woont in Salta en samen met haar zusje en vriendin leidden ze Dennis en mij rond door de stad. Alle drie zijn ze erg muzikaal en verdienen hun geld met iets wat ze leuk vinden. Geen 9 tot 5 baan, maar muziek maken en daarbij mensen entertainen. De meiden waren erg relaxt en straalden veel plezier uit. We kochten wat bier en dronken dat op tussen de koeien op het platteland. Zou ik hier alleen met Dennis gezeten hebben dan had ik hier mijn siësta gehouden, maar met zoveel vrouwelijke energie om me heen vermaakte ik me prima. Zelfs als we ons picknickkleed langs de snelweg of op de vuilnisbelt hadden gelegd, had ik het naar mijn zin gehad. Ze gaven een mooie visitekaartje van Salta af aan ons.

We gingen naar Cordoba en eigenlijk het enige dat we daarover hoorden was dat de vrouwen er erg mooi zijn. Ik had liever gehoord dat ze mooie musea of lekker, gezond eten hadden, maar we moesten nu eenmaal die stop maken in Cordoba. Toch vonden we een goed kunstmuseum waar Michiel en ik als echte kenners elk schilderij bestudeerden en hardop nadenkend probeerden te achterhalen wat de gedachten van de kunstenaar waren. Een schilderij genoemd ‘’de kracht van de natuur’’ van een smurf die aan het gewichtheffen is met bloemen had ik graag meegenomen en in mijn huis opgehangen, maar helaas zijn de muren van mijn backpack te klein.

Via een korte stop in Mendoza reisden we terug naar Santiago van waaruit we naar Valparaiso gingen. De vorige keer dat ik in Valparaiso was vond ik het een geweldige stad, dus ik had met mijn promopraatjes de verwachtingen hoog gelegd bij Michiel en Dennis. Een sfeervolle, bruisende stad met veel straatmuzikanten en kunst was het beeld dat ik had geschetst. Nu bleken echter de verkiezingen plaats te vinden en mochten winkels geen alcohol schenken en verkopen. En daarbij was de hele sfeer gelijk verdwenen. Als het klopt dat alcohol direct verbonden is aan sfeer, dan had ik toch in Rusland moeten blijven. Wanhopig zochten we naar een geheime plek waar het wel druk was, maar toen dat niet lukte schoven we aan bij het kampvuur in het hostel en gingen voor het eerst tijdens onze trip voor middernacht slapen.

De volgende dag gingen we terug naar Santiago waarna Dennis zijn vakantie erop zat en hij met gezonde tegenzin weer moest werken in Nederland. We hebben twee weken heel relaxed gereisd, genoten van de mensen en vooral veel plezier met elkaar gehad. ‘’Dos Metros’’ Dennis die een opstarttijd heeft van een Windows 95 computer en bij wie de frustratie van zijn gezicht druipt als er een Chinees bij hem in de buurt zit of er in een lege bus toch nog iemand naast hem komt zitten. Michiel die je ’s ochtends met kettingzaag bij zijn hoofd nog niet uit bed kan krijgen, wiens geld voor 90% besteed wordt aan bier en sigaretten en die gewillig bij travestieten in de auto stapt. En ik die zich midden op het busstation omkleedt en door de politie erop aangesproken wordt dat ik mensen de stuipen op het lijf jaag als ik in mijn boxershort sta of ons naar een dorp leidt dat compleet verlaten is. We waren een mooi stel met elk onze eigen karaktertrekken die van toegevoegde waarde waren.

De komende tijd verblijf ik in Santiago en ga ik proberen daar een leven op te bouwen. Een andere uitdaging waar ik veel zin in heb. De taal leren, werk vinden dat ik leuk vind en een inkomen opbouwen zijn mijn doelen. Ik vind het fijn om weer langere tijd op een plek te zitten en zal jullie op de hoogte houden hoe mijn leven in Santiago zich opbouwt. Wel iets minder avontuur, dus waarschijnlijk iets minder updates. Maar ik zal zeker blijven schrijven.

En tot slot wil ik graag een triest verhaal met jullie delen:

’s Ochtends opende ik mijn telefoon en scrolde over Facebook tot ik mijn hart voelde overslaan, ik een brok in mijn keel kreeg en snel begon adem te halen. Een oncomfortabel gevoel schoot in mijn lijf en liet mijn wereld stil staan. Ik las dat een reisvriendin van mij uit Melbourne om het leven was gekomen bij een auto-ongeluk in West-Australië. Een meisje dat ik ken als heel vrolijk, grappig en energiek was er plots niet meer. Hoe was dit mogelijk? Ik kon het niet bevatten. Steeds zag ik voor me hoe ze nietsvermoedend in de auto zat, plotseling van de weg raakt en in dertig seconden van kerngezond naar levenloos is gegaan. De dood was zo onwerkelijk voor mij, maar kwam plots zo dichtbij dat ik er een paar dagen door uit het veld geslagen was.

Ik leerde Wendy kennen toen ze als au-pair werkte in Melbourne. We klikten gelijk vanwege onze sarcastische humor en fantasierijke gedachtes. Ze had de power om haar wil te volgen en haar grenzen elke keer weer te verleggen wat ik bewonderenswaardig vond voor een 19-jarige meid. Ik herinner me hoe ze me ondeugend met verf besmeurde op de plekken waar je liever geen verf wilt hebben, hoe ze me wakker maakte met een emmer water, hoe ze verwonderd was door de strandhuisjes, hoe ze met veel liefde en passie over haar vier oppaskinderen sprak en hoe ze me aanmoedigde te blijven schrijven. Ze bracht me in contact met een reiswebsite die ze kende en dankzij Wendy’s slagvaardigheid publiceerden ze een week later een artikel van mij. Als een gebaar van dankbaarheid, bewondering en steun wil ik dit verhaal daarom opdragen aan Wendy. Ze gaf mij het zetje om te gaan schrijven als ik de motivatie niet had en gaf mij positieve energie als ik daar niet van overliep. Motivatie en kracht die ik niet snel zal verliezen als ik genoeg aan jou denk. Rust zacht…