Thailand en Laos: Het onstuitbare tweetal

En daar is ze, als een geschenk uit de hemel zit ze plots bij je aan de ontbijttafel. Na een kort gesprek besluit ze achterop je motorbike te springen en na een dag rondrijden merk je dat 24 uur samen veel te kort is. Je verlengt het motorbike avontuur met elf dagen, groeit naar elkaar toe en wilt elkaar eigenlijk niet loslaten. Maar zo plots als je in elkaar verstrengeld raakt, zo plots vliegt het engeltje ook weer weg en weet je niet of ze nog terugkomt. 

Motorbike trip ‘’Thailand – Laos – Thailand’’ :   06.05.15 – 15.05.15

Vanaf het eerste moment hadden Mira en ik een band, omdat we een avontuurlijke reisstijl hebben en graag impulsieve dingen doen. Naarmate ik haar beter leerde kennen raakte ik meer en meer aangetrokken tot haar, wat gelukkig wederzijds was. Ze is sexy, weet wat ze wil, is zelfverzekerd en gelukkig met zichzelf, is creatief, heeft gevoel voor humor en is dankbaar voor al het moois dat haar toekomt. Dat maakt het een genot om met haar te reizen. 

Beiden waren we niet gewend om met iemand anders te reizen. Het was dus even wennen voor ons om zo intensief met iemand samen te zijn, al leverde het geen grote irritaties op. Mira moest vooral wennen aan mijn naïve en chaotische handelen. Ik gaf te snel toe met afdingen,  liet me het geld uit mijn handen trekken en vertrouwde mensen te snel. Ook kon het  ‘s ochtends even duren voordat we konden vertrekken, omdat ik iets kwijt was.  Ik vond Mira af en toe wel erg direct en vond dat ze soms wel erg snel geirriteerd kon raken van andere mensen.

Onze trip op de motorbike begon met de reis naar de grens van Thailand met Laos. Met haar creativiteit wist Mira moeiteloos onze twee backpacks op de bike vast te binden en ze bleek ook nog eens een goede coureur. Onderweg passeerden we een van de hoogste watervallen die ik tot dusver gezien had en bezochten we impulsief het Singha Park. Gebouwd door dhr. Singha, eigenaar van het gelijknamige, grootste biermerk van Laos, wilde hij met dit park een toegankelijke plek maken waar men in alle rust van de natuur kon genieten. Ik drink graag een biertje van dhr. Singha op deze nobele actie. Met een groep Aziatische vakantiegangers werden we in een elektrische wagen rondgereden in het park. De omgeving was paradijselijk met haar fleurige bloemen, theeplantages, karakteristieke restaurants en uiteenlopende bloemen en planten. Als kers op de taart werden we naar een groep giraffes en zebra’s gebracht die we met de hand konden voeren. Samen met twee Thaise lokalen hadden we een mandje met fruit gekocht. De rollen waren duidelijk:  Mira en ik gingen helemaal op in het voeren van de dieren en de Thaise dames maakten van een veilige afstand de foto’s.

De volgende dag reden we naar de grens van Laos toe waar mij een onaangename verrassing stond te wachten. Ik had in Myanmar namelijk wel mijn visa verlengd, maar mijn motorbike bleek een eigen visa te hebben die niet verlengd was. Ik reed al zeven dagen rond zonder geldig visa voor mijn bike, waar een boete van 30 euro per dag voor staat. Voor dat geld kon ik een 500cc motorbike kopen en de Grandprix van Laos gaan rijden. Gelukkig zijn veel bedragen in overleg te verlagen en na een spelletje afdingen kon ik voor 60 euro de motorbike mee naar Laos nemen.

Onderweg naar Luang Prabang hadden we wat vertraging opgelopen, waardoor we helaas in het donker moesten rijden. Ondanks dat ik dat liever niet doe, had ik tot deze avond het gevoel dat ‘s avonds met gematigde snelheid rijden veilig was. Met een lamp die amper vijf meter ver schijnt bleek dat niet het geval. Ik reed over de vluchtstrook waar een laaghangende tak op kniehoogte boven de weg bungelde. Op het laatste moment kon ik de tak ontwijken, maar ik kon helaas niet voorkomen dat de tak Mira, die iets wijder zat dan ik, raakte. Sterk als ze was zei ze dat alles in orde was, en reed ik nietsvermoedend naar het hostel in Luang Prabang. Daar bleek dat ze toch een diepe snee in haar knie had die eigenlijk gehecht moest worden. Op aanraden van een medereiziger in het hostel konden we even aankijken hoe de wond zou herstellen, zolang we de wond maar schoon hielden. Ik was wel flink geschrokken, vooral omdat ik hiervoor verantwoordelijk was en een ander de pijn leed.

‘s Avonds raakte ik in gesprek met twee reizigers die een korte tijd daarvoor een meditation retreat hadden gedaan. Ze waren er erg positief over en vonden het zeker de moeite waard om 7-10 dagen niet te praten, 8 uur per dag te mediteren en niks dan water en een tandenborstel  bij je te hebben. Ze inspireerden mij om ook een retreat te gaan doen, en na een paar belletjes ga ik op 18 mei starten met een retreat van zeven dagen.

Veel tijd hadden we niet in Luang Prabang, toch wilden we graag een waterval bezoeken. Toen we nog geen vijf minuten op weg waren hier naartoe kregen we een lekke achterband. Snel naar de garage, de band laten plakken en de buitenband laten vervangen. Klaar voor een tweede poging de waterval te bereiken. Nog geen 500 meter verder was de band alweer lek, dus terug naar de garage en de band opnieuw laten plakken. En ja hoor, weer vijf minuten later was dezelfde band weer lek. Er bleek een scherpe punt in het wielframe de band lek te prikken, gelukkig wist de monteur dit inventief op te lossen. Het werd wel te laat om de waterval nog te bezoeken. Het zicht van de waterval werd vervangen door het zicht op een zwetende monteur. 

's Middags reden we naar Vang Vieng toe, een backpacker spot tussen Luang Prabang en Vientiane in. Onderweg lag er veel olie op de weg, wat afgeschermd en goed zichtbaar was op de rechte weg en dus goed te ontwijken was. Totdat er na een bocht plots een plas olie lag die niet afgeschermd was en die ik te laat opmerkte. Ik kon de plas niet op tijd ontwijken en de bike was met geen mogelijkheid onder controle te houden in de olie. We gleden onderuit en vielen zijwaarts op het wegdek, midden in de olie. Mijn eerste reactie was een stel banden voor de olie leggen, om meer ongelukken te voorkomen. Helaas was dit te laat voor ons, Mira haar knie lag weer open en we hadden beiden een paar schaafwonden. We besloten terug te rijden naar het ziekenhuis van Luang Prabang om Mira haar knie te laten hechten.

Aangekomen bij het ziekenhuis stond ik versteld van de logica van het personeel. Ongeveer acht mensen ontfermden zich over onze schaafwonden, terwijl 10 meter naast mij een man in coma lag en niemand naar hem omkeek. De dokter vertelde me dat hij 's ochtends was verongelukt met de motorbike en mogelijk hersenschade had opgelopen. En nu lag hij een paar uur na zijn ongeluk in een open ruimte aan een zwaar verouderde machine en leek hij aan zijn lot overgelaten. Wij waren toch erg goed weggekomen, maar het besef dat dit vele malen erger had kunnen aflopen en het feit dat dit ongeluk en Mira's kapotte knie weer door mijn toedoen kwam liet me niet onberoerd.

De volgende dag was ik jarig en hoopten we op tijd in Vang Vieng te kunnen zijn voor een middagje tuben; in een rubberen band een rivier af, waarbij je elke 200 meter met een touw een kroeg binnen getrokken wordt. Bij elke kroeg drink je een paar shots waardoor je aan het einde van de tocht zwaar onder invloed uit je rubberen band stapt.

Om op tijd in Vang Vieng te kunnen zijn vertrokken we om 5:00 uit Luang Prabang. Wat we niet wisten was dat het grootste gebergte van Laos op onze route lag. De bike was flink aan het pruttelen op de steile stukken, maar wij waren niet de enige die het zwaar hadden. Langs de kant stonden groepen vrachtwagens die de motor even wat rust gaven en op de weg kropen de vrachtwagens naar de top toe. DIeptepunt was een vrachtwagen die van de weg geraakt was en gekanteld in de berm lag. Bebloed liep de chauffeur rond en al bellend moest hij zijn eigen verzorging regelen. 

Na een tijdje kwam de bike echt niet meer vooruit en moesten we hem de berg opduwen. Gelukkig stopte een handige jongeman en hielp ons een handje. Hij draaide een paar schroeven aan, wat de ketting net wat extra stabiliteit gaf, waardoor de bike sterk genoeg was de top te bereiken. Op de top leek het gevoelsmatig te vriezen en waren de bomen vervangen door mos; we waren geland op de groene maan, waar slechts enkele mensen woonden. Niet de meest geschikte plek voor een garage. Toch vonden we ergens in een houten hut een man die ook motorbikes bleek te repareren. Hij leek blij eindelijk een klant te hebben en sleutelde met alle plezier aan de bike, maar hij nam er wel zijn tijd voor. Ons dronkemansritje op de rubberen band gingen we niet meer maken, dus deze moesten we maar in gedachte maken.

Toen we 's avonds eindelijk in Vang Vieng waren wilde we toch wel even een drankje doen op mijn verjaardag. Mijn avond eindigde alleen toen ik om 20:00 even wilde checken hoe het bed lag. De vele uren op de bike, de tegenslagen en het ongeluk hadden toch zijn tol geeist, en mijn Duracell batterij bleek een stokoude opa geworden die na 20:00 stopt met werken.

Het laatste stuk van onze reis was naar Vientiane. Een race tegen de klok om Mira op tijd bij de trein te brengen, die haar naar Bangkok zou brengen waar de vlucht terug naar Duitsland op haar wachtte. De weg was vrij vlak, de banden hielden stand en het was lekker om een stuk te rijden zonder gepruttel. We wonnen de race tegen de klok, wat helaas wel betekende dat Mira en ik afscheid moesten nemen van elkaar. Beide hadden we erg genoten van de trip, maar we realiseerden ons ook dat we elkaar misschien niet meer zouden zien.