Maleisie Deel 2 en Singapore: De laatste momenten met Babe

Tijdens mijn laatste rit op de bike ging het publiek in het Olympisch Stadion nog een keer op de banken staan, en was getuige van een flinke valpartij, een rit door een stadscentrum met grote historie en een snorkelavontuur, voordat Babe onder luid applaus het stadion uitreed en een sobere toekomst in een garage tegemoet ging.

Kuala Lumpur: 06.06.15 - 08.06.15

In Kuala Lumpur kreeg ik de kans een Maleisische trouwerij te bezoeken. Gekleed in een overhemd, spijkerbroek en nette schoenen, dit had ik al 3 maanden niet meer gedragen, en met mijn haar in een scheiding, zag ik eruit als de ideale schoonzoon. Het bruidspaar droeg traditionele kledij wat er erg kleurvol en gedetailleerd uitzag. Ik maakte een praatje met het bruidspaar en ze vonden het leuk een westerling te zien op hun bruiloft en wat anders te doen dan handen te schudden en te lachen voor de camera.

In een afgelegen bar ontmoette ik een Keniaanse barvrouw. Ze vertelde me dat ze door een scholarship kon studeren in Kuala Lumpur en illegaal werkte om haar levensonderhoud te kunnen financieren. Midden in het gesprek commandeerde de eigenaar haar om glazen af te wassen, andere muziek te draaien terwijl hij bij de laptop zat of bier te tappen terwijl hij tegen de tap leunde. Zeven dagen in de week werkte ze in de bar voor slechts €400,- ,en werd ze door de eigenaar behandeld als een stuk vuil. Een scholarship krijgen wil dus niet zeggen, dat je je financieel kunt redden en je volledig kunt focussen op je studie.

Melaka: 09.06.15                                                             

Nog voor de Europianen met hun schepen de wereld gingen verkennen was er een Chinees, Deng Ho, die in de 13de eeuw met vloten van bijna honderd schepen zeven maal van China, via Azie, naar Afrika voer. Tijdens zijn tochten stopte hij in Melaka, waar hij veel handel dreef. Dit trok veel handelaren naar Melaka en de stad ontwikkelde zich snel als handelsgebied. Na de Chinezen, stopten ook de Portugese, Nederlandse en Britse vloten in Melaka om producten in te slaan, wat de stad van de 13de tot de 16de eeuw een belangrijke stad maakte voor de ontdekkingsvloten.

Hedendaags is er nog veel van deze historie in het oude stadscentrum terug te zien, en heeft dit gebied een plek op de UNESCO werelderfgoedlijst gekregen. Veel gebouwen dienen nu als museum en geven de bezoekers een schat aan informatie over de rijke historie van Melaka.

In het hostel in Melaka werkte Alynda, een aardige, sociale meid die de reizigers goed op hun gemak wist te stellen. Een verhaal van haar is me erg bijgebleven; Alynda had een oom die in korte tijd erg ziek werd en overleed. Hij had dertien kinderen en geen van hen bezocht hun vader tijdens zijn ziekbed. Tijdens de begrafenis waren de meeste kinderen wel aanwezig, maar leken eerder blij te zijn met hun erfenis dan te rouwen om de dood van hun vader.

Het lijkt soms wel alsof de Aziaten hun ouders volgen, omdat dat dat zo hoort en het geloof hen vertelt de regels van de ouders te accepteren en hen te respecteren. De ouders hebben veel invloed op de kinderen, en je verwacht dat de familiebanden daardoor heel close zijn. Het tegenovergestelde blijkt soms het geval; familieleden die amper liefde voor elkaar voelen en er niet voor elkaar zijn als dat nodig is.

Johor Bahru: 10.06.15 - 12.06.15

Ik speel met het lot tijdens mijn trip met de motorbike. De motorbike is oud en zwak, de wegen zijn vaak slecht en ik draag geen beschermende kleding, Onderweg naar Johor Bahru, een stad 20 km ten westen van Singapore, kreeg ik hiervan de rekening gepresenteerd.

Mijn achterband was de dagen ervoor een paar keer lek geraakt en ik had de binnenband een dag ervoor nog laten vervangen. Ik had beter moeten weten, maar ik dacht het probleem hiermee opgelost te hebben. Toen ik over de snelweg reed met maximum snelheid, ongeveer 80 km/u, begaf mijn achterband het en, zonder een klap te horen, liep de band leeg in een paar seconde. Mijn achterwiel werd oncontroleerbaar en begon van links naar rechts te slingeren. Door het slingeren lukte het me niet af te remmen, waardoor ik de slingerende bike niet meer onder controle houden. Het enige wat ik nog kon doen was zorgen dat ik aan de kant van de berm van mijn bike afviel. Met een flinke klap viel ik op mijn hoofd en gleed over het asfalt, 10 meter van mijn bike kwam mijn lichaam tot stilstand tegen de vangrail.

Ik was nog bij bewustzijn, wist wat er was gebeurd, maar bloedde wel over mijn hele lichaam. Ik was wat duizelig en had denk ik een hersenschudding opgelopen. Maar ik had geluk, ik kon alles nog bewegen zonder pijn en had geen diepe wonden.

Ondertussen was er een busje gestopt om mij te helpen. Hij kon mijn gehavende motorbike inladen en bracht mij naar een hotel in de eerstvolgende stad. Ik had weinig pijn en kon mijn wonden zelf ook wel schoonmaken, dus ik vond het niet nodig een ziekenhuis te bezoeken.

Toen ik in het hotel de schade bekeek, viel het gelukkig erg mee. Ik had slechts schaafwonden en wat hoofdpijn, en mijn motorbike werkte nog. Maar het had catastrofaal kunnen aflopen als ik in mijn val op de snelweg was beland.

De volgende dag zat ik alweer op mijn motorbike en vervolgde ik mijn tocht naar Johor Bahru. Ik verbleef bij Nik, een 26-jarige jongen die in Singapore werkte. Hij had een paar dagen vrijaf genomen om met mij naar Tioman Island te gaan. Nik was, zoals bijna alle Maleisiërs, moslim, maar vond zichzelf geen goede moslim. Hij bidde niet altijd vijf keer per dag en las niet genoeg in de Koran. Hij praatte open over het geloof en gaf ook eerlijk toe als hij iets niet wist. Hij wilde zelf graag een keer met een bekeerde moslim praten, om hen te vragen waarom ze zijn bekeerd. Het inzicht wat zij in het geloof hebben ligt vaak dieper dan dat van de mensen die moslim zijn vanaf hun geboorte. Hij wilde leren van mensen die veel over de islam wisten om meer overtuigd te raken van zijn geloof, en met meer discipline de regels te kunnen volgen.

Er zwommen vele kleurrijke vissen dicht bij het strand, die we goed konden bekijken met onze snorkel. Ik had het van tevoren niet gedacht, maar ik voelde me als een vis in het water als ik aan het snorkelen was. Alleen had ik door het ongeluk nogal wat dood vlees aan mijn lichaam hangen, waardoor de vissen mij als lunch zagen en aan mijn lichaam sabbelden in plaats van dat ze van me weg zwommen.

Mijn plan was om met mijn motorbike naar Singapore te rijden, en van daaruit met de motorbike een boot naar het vaste land van Indonesie te nemen. Bij de grens met Singapore bleek dat ik allerlei belastingen moest betalen en dat ik mijn motorbike moest verzekeren voordat hij Singapore in kon. Dit zou mij een paar dagen tijd kosten, en dat was me te lang.

Om mijn bike mee te nemen naar  Indonesie moest ik een carnet aanvragen. Door de carnet kon ik mijn motorbike niet in Indonesie achterlaten wat wel mijn plan was. Daarnaast moest ik mijn motorbike apart laten verschepen naar Indonesie. Ook dit ging te veel tijd en geld kosten.

Het was me duidelijk dat het avontuur met ‘’Babe’’ in Maleisie, 10 km van de grens met Singapore, na 10.000 km strandde. De bike bleek zo oud, slecht onderhouden en niet van de juiste documenten voorzien dat niemand een stuiver voor mijn bike wilde geven. Zelfs de metaalfabriek wilde geen geld betalen voor mijn motorbike. Uiteindelijk heb ik hem weggegeven aan Nik, in de hoop dat hij er nog iemand blij mee kan maken.

Jammer dat ik mijn reis met de bike niet kon voltooien tot Bali, maar ik was vooral dankbaar met wat de motorbike me gebracht had. En het maakte ruimte voor een volgende uitdaging: liftend door Indonesie reizen.

Singapore: 13.06.15 - 14.06.15

Voor het eerst in drie maanden moest ik weer met het openbaar vervoer reizen, en wel naar Singapore. Een stuk van Azië dat maar weinig overeenkomsten heeft met de rest van Azië. In Singapore spreekt iedereen Engels, staan de hoogste, mooiste en meest luxueuze gebouwen, is alles wat je hartje begeert om de hoek verkrijgbaar, is een pakje sigaretten 13 euro en barst het van de mensen uit 1ste wereldlanden.

Mijn hostel was de goedkoopste in Singapore en dat was te merken. De eigenaresse leek er een sport van te maken haar gasten zo snel mogelijk het hostel uit te jagen. Bij binnenkomst wilde ze gelijk je geld hebben en zocht je het verder maar uit en als je een vraag had werd je afgesnauwd en volgde een betoog van 15 minuten over alle huisregels en de sancties die volgde bij het overtreden ervan.

Elk gebouw in Singapore lijkt een kunstwerk op zich. Een gebouw dat in Kuala Lumpur boven de anderen uit zou steken qua hoogte en design loop je in Singapore voorbij zonder dat je het opmerkt. Het hele land is in 40 jaar tijd opgebouwd, een rijke historie of een stuk natuur dat niet door mensen beïnvloed is, is dus niet te vinden. Ik bezocht een natuurpark in Singapore wat onder bevel van de vorige president was opgezet. Het park bestond uit metalen bomen, kleurige, houten bruggen, een grote fontein en er liepen modellen rond die de locatie gebruikten voor een fotoshoot. Er was dus weinig natuurlijks te zien, maar ik denk dat dat het gevolg is van een land dat overbevolkt, rijk en snelgroeiend is en slechts 50 jaar bestaat.

In Singapore vonden de SEA Games plaats, de Zuidoost-Aziatische variant van de Olympische Spelen. Ik wilde graag een kijkje nemen en verwachtte dat ik niet de enige was. Het enthousiasme bij de Singaporianen die ik hierover sprak was echter niet zo groot. Ze hadden geen behoefte om hun land te steunen en waren niet geïnteresseerd in sport. Bij toeval ving ik nog een glimp op van een zeilwedstrijd, waar ook maar een tiental boten aan mee deden. Op papier leek de SEA Games een mooi initiatief, maar in werkelijkheid was het voor zowel de sporters als de toeschouwers nog een weinig succesvol evenement.