Göteborg: Zweeds comfort

Na een ochtend spelen met de gladiatoren in Rome en een middagje hangen met Londense hooligans kwam ik in de Zweedse hemel Göteborg. In deze hemel konden wc’s weer doorgetrokken worden, waren er machines die je borden schoonmaakten en ging je niet dood na het drinken van kraanwater. Ik verbleef in een paleis bij absentie van de koningin die werk aan het zoeken is voor mij in Zuid-Amerika. Ik had een bed zonder poten van drie bij drie meter, werd wakker gemaakt met een avocado-ontbijt, kon vanuit het balkon auto’s tellen zodat ik deze unieke vaardigheid niet zou verleren en werd door Sofia in een Volvo door de hemel geleid. Ik werd twee weken in slaap gewiegd en daarna in zijdezachte watten gelegd.

Na vier maanden was ik heel blij Sofia weer te zien en te kunnen aanraken. Twee weken daarvoor besloot ik impulsief een vliegticket naar Zweden te boeken. Ik realiseerde me dat des te langer ik wachtte haar op te zoeken, des te wisselvalliger het contact zou worden. Als ik voor een toekomst wilde gaan met Sofia moest ik nu de vastgeroeste dop van mijn waterfles halen en een flinke scheut water bij de wijn doen. Vanaf het begin was de connectie weer erg natuurlijk en voelde ik me op mijn gemak bij Sofia en haar familie. Toch merkte ik dat er een groot verschil is tussen samen reizen met iemand en samen wonen met iemand. Sofia had haar routines en verplichtingen terwijl ik zo vrij als een vogel was. Je brengt minder tijd met elkaar door en hebt andere prioriteiten als wanneer je samen reist, waardoor het contact minder intens is. Desalniettemin laat Sofia me erg op mijn gemak voelen.

Omdat Sofia’s moeder overdag de boekhouding van opa’s bedrijf deed, het zusje de taak had empathisch om te gaan met de groentes in de supermarkt en Sofia jongleerde met tomaten moest ik overdag mezelf vermaken. Ik dwaalde uren rond op zoek naar een museum om tot de ontdekking dat deze op maandag gesloten waren, navigeerde mezelf met een plattegrond die zo verregend was dat je geen straatnaam meer kon lezen, deed er een week over om mijn telefoon simlock vrij te maken terwijl het in 10 seconden voor je gedaan kan worden en liep drie keer hetzelfde rondje toen ik mijn richtingsgevoel volgde. Als ik een dag rondloop in Gothenburg zonder telefoon en plattegrond kun je me ’s avonds ophalen in Stockholm. Het was daarom maar goed dat Sofia veel vrije dagen had om mij te begeleiden.

Zo zag ik het restaurant waar Sofia de benen uit haar lijf loopt en stond ik als hooggeëerde gast als enige op de VIP-lijst van het jaarlijkse krabdiner. Ik verwachtte me netjes te moeten gedragen en had voor de verandering een overhemd aangetrokken dat al maanden opgepropt in mijn backpack lag weg te rotten. De eigenaar die tegenover me zat, zat vol met goede verhalen en vermeed geen gevoelige details. Als acteur hadden ze een neppenis voor hem laten maken voor bepaalde seksscènes. Na de opnames was hij zijn trofee uit het oog verloren, tot per toeval een andere vrouw aan de tafel vertelde dat ze de penis laatst nog had gezien. Waarschijnlijk staat hij nu op haar nachtkastje en gaat hij rond in de vriendinnengroep.

Ik kreeg een rondleiding in het miljoenenbedrijf van de opa van Sofia en vroeg hem wat het geheim achter zijn succes is, waarop hij met een mooi Zweeds accent zei: ‘’You just have to be a little stupid to start your own company’’.  Vol trots liet hij me jeugdfoto’s zien, Porsche auto’s die hij sponsort en de fabriek waar ze mechanische onderdelen voor vrachtwagens maken. Ondanks zijn succes at hij liefst de stamppot van zijn vrouw, droeg hij geduldig zijn kennis over op zijn familieleden en was steevast aanwezig om Sofia’s voetbalteam aan te moedigen. Sofia’s opa was een familieman die met beide benen op de grond is blijven staan, iets wat ik erg bewonder.

Verder vierden we Sofia’s verjaardag in een club waar de liveartiest een geluid uit een viool wist te krijgen die je nekharen stijf overeind zette, was ik na drie minuten in de sauna drie kilo zweet lichter en zo verschrompeld als een gedroogde tomaat, kropen we in de huid van een vleermuis door een middag ondersteboven te hangen in het pretpark en hoorde daarbij Sofia schreeuwen alsof haar laatste minuten geteld waren en bezochten we een paar eilanden aan de westkust die in de zomer bruisen en in de winter slapen.

Ook maakten we een uitstapje naar Kopenhagen. Midden in de stad ligt een buurt, genaamd Cristiana, die zich afzet tegen de westerse samenleving. Je kunt er wiet kopen in verkapte eettentjes, je mag er niet rennen en foto’s maken is verboden. De hippies die hier wonen voor een paar euro per maand luisteren het liefst de hele dag naar reggaemuziek en praten tegen hun joint. Als je dit land op zichzelf ontvlucht kun je een rondvaart maken door de stad of je helemaal kapot shoppen. Of je kunt een kerk beklimmen over een smalle trap die als een spiraal om de kerk heen loopt, waardoor het voelt alsof je 100 meter naar beneden valt als je een misstap maakt. Laat ik die kerk nu beklimmen met drie mensen met hoogtevrees die halverwege met rooddoorlopen gezichten en angstige ogen al zittend rechtsomkeert maakten. Het werk van de architect boezemde hemzelf zoveel angst in dat hij een einde aan zijn leven maakte door van de kerk te springen.

In korte tijd maakte ik kennis met veel Zweedse gewoontes. Zo hebben ze tien spreekwoorden om aan te geven dat iemand niet zo slim is, terwijl de personen voor wie het spreekwoord bedoeld is waarschijnlijk geen enkel spreekwoord begrijpen. Ze zijn dol op aardappelen en praten erover alsof het wijn is. Een fontein langs de weg wordt gebruikt als autowasserette, net zolang tot er dag en nacht een beveiliger de fontein beschermt. Als ze het dak van een huis gebouwd hebben, vieren ze dat zo goed dat de muren daarna weer instorten. Het overgrote deel kleedt zich dagelijks alsof ze naar een begrafenis gaan, alsof er een verbod is op het dragen van kleurrijke kleding. Ze proppen het liefst de hele dag vol met ‘’vika’s’’, een moment waarop er gesnackt wordt met vrienden, en hebben zelfs een nationale dag van het kaneelbrood, de ultieme vikadag. Uitgepraat raken ze tijdens de vika’s niet, want Zweden kunnen uren over het weer praten. Behalve in de winter, dan leven ze als kluizenaars die na het werk snel hun holletje inkruipen met een fles wijn en een paar gepofte aardappelen. Lijkbleek komen ze in het voorjaar weer naar buiten en verbrandden zich als het warmer dan tien graden is. Maar wat voor mij het belangrijkste is, ze hebben veel humor. Als je een Zweed de tijd geeft om te ontdooien heb je veel lol met ze.

Wat er in de toekomst gebeurt tussen Sofia en mij blijft lastig te voorspellen. Ze is erg speciaal voor mij en ik voel me tot rust komen als ik bij haar ben. Ik heb niet meer de drang om op stap te gaan, alle tien de hoogtepunten van de stad te zien die TripAdvisor aangeeft en kan genieten van het kijken van een film. Dat ik mijn rust vind bij Sofia is mij erg veel waard en sterkt mij het contact te onderhouden. Maar wij zitten wel in andere levensfases, hebben andere plannen voor de toekomst en leven ver van elkaar vandaan wat het een lastige situatie maakt. Ondanks dat het lastig is concrete plannen te maken zijn we vastberaden elkaar weer te zien. Wie weet onderneemt een van ons weer iets impulsief en zien we elkaar sneller dan we denken.

Na tweeënhalve week nam ik afscheid van Sofia met mooie herinneringen, maar lieten elkaar wel in onzekerheid achter. Met pijn in mijn buik stapte ik in het vliegtuig en bezocht achtereenvolgens weer London en Rome, voordat ik terug was in Santiago de Chili. In London zat ik in een hostel vol daklozen die zichzelf droog föhnden bij gebrek aan een handdoek. Op straat schuwde men de conversatie niet, maar zat deze wel vol met scheldwoorden. De Italianen waren wat beschaafder, maar maakten zoveel handgebaren dat daar misschien ook wel eentje tussen zit voor klootzak. Eenmaal terug in Santiago ga ik twee weken reizen met twee vrienden uit Nederland. We drinken koffie in een stripclub, happen zand in de woestijn en vinden vuilnisbakken in plaats van watervallen. Wilt u meer weten over dit Nederlands getinte reisje? Lees mijn volgende blog.