Coober Pedy – Alice Springs: 1 weg + 2 duimen = Goede verhalen

Geweldige grootouders, een lieve papa en mama en een wijze grote broer brachten ons verder in de verlatenheid. Eenmaal aangekomen in het afgelegen Alice Springs reden we met onze eigen viervoeter naar de Rots der Rotsen, een nieuwe planeet en het kleurenpalet van moeder Natuur.

Julie en Wayne, 65-70 jaar

Julie en Wayne bekommerden zich om ons alsof we hun kleinkinderen waren en het voelde dan ook alsof we met ‘’opa en oma’’ op pad waren. We waren een ijzersterk kwartet dat door de outback denderde.

Wayne had last van zijn rug en kon daarom geen lange afstanden rijden. Ze hadden alle tijd en bekeken per dag waar ze zouden stoppen. Die dag zouden ze in een dorpje 250 km verderop stoppen, maar Wayne kon het niet over zijn hart verkrijgen om ons verder te laten liften. Hij verbeet de pijn en reed door tot het donker werd, 200 km verder dan hij gepland had  Na het avondeten ging ik langs bij de camper om een drankje met opa  en oma te doen. Maar Wayne lag op bed en had geen puf meer. Hij had al zijn energie gegeven om ons zover mogelijk te brengen; het was vertederend om te zien hoeveel hij om ons gaf, maar dat hij daardoor vergat aan zichzelf te denken.

Een paar dagen later belde Wayne me op om te vertellen dat de camper motorproblemen had en ze vertraging opliepen, waarschijnlijk zouden we elkaar niet meer treffen. Ook vertelde Wayne als een kind zo blij over een slang die hij gezien had, ik kon zijn enthousiasme zelfs door de telefoon heen voelen. De liefde voor de medemens die Wayne en Julie hadden en aan mij lieten zien en voelen maakte grote indruk.

Tony en Rose, 40-45 jaar

Dit down-to-earth koppel groeide op in een dorp vlakbij Adelaide, genaamd Woolumbool.  Ze ontmoetten elkaar in de lokale kroeg op 20-jarige leeftijd, wonen er nu nog steeds en zullen er over 30 jaar nog wonen; de liefde voor Woolumbool  is onvoorwaardelijk. Dertig jaar geleden creëerde een tissuefabriek werk voor het gros van de inwoners, nu werken de meeste mensen in de visserij of in de melkpoederfabriek.  De economie is afhankelijk geworden van Japan en China en steeds meer jongeren trekken naar Adelaide en Melbourne  om te studeren en komen niet meer terug.

Samen met zijn twee zoons runt Tony een elektricien bedrijf, waarmee hij ervoor zorgt dat de inwoners van het krimpende Woolumbool niet van de buitenwereld afgesloten worden.

Pete, 31 jaar

Een extraverte, sociale en handige man. Pete is tourgids en dat beroep past hem heel goed. Hij leidt 8 maanden per jaar toeristen door de ruige gebieden in Australië en reist de andere 4 maanden zelf de wereld over. Pete is graag onderweg en heeft daarom geen vaste woonplaats.

Zijn droom is fotograaf worden of een eigen reisorganisatie runnen. Zijn klantennetwerk is nog niet groot genoeg om zelf als touroperator te beginnen, dus Pete focust zich nu op de fotografie. Hij hoopt dat zijn Instagram account veel aandacht krijgt zodat bedrijven hem opmerken en gaan betalen voor zijn foto’s.

Tourgids zijn lijkt me een geweldige baan; je ziet veel van de wereld en bent vaak omringd door leuke mensen in een ontspannen sfeer. Toch zie ik ook een keerzijde: je bent tourgids voor een bepaalde tijd en als die tijd geweest is, is het lastig een baan te vinden die je dezelfde voldoening en energie geeft. Veel reizen, ontdekken en ervaren maakt het beroep erg aantrekkelijk voor mij, maar een periode van routine en stagnatie die volgt is ongewild vaak onvermijdelijk voor tourgidstypes.

Alice Springs

Midden in Australië, waar je een woestijn en de dodelijkste dieren verwacht, ligt Alice Springs. Een stad met 80.000 inwoners en alle faciliteiten die een mens nodig heeft. Desondanks geeft de stad mij een verwaarloosde indruk. Veel mensen leven op straat, de politie en de Aboriginals hebben het regelmatig aan de stok en gezellige restaurants en pubs zijn schaars. De stad trok mij niet zo aan, een goed moment dus om een auto te huren en erop uit te trekken.

Kings Canyon

Iets dat 400 miljoen jaar geleden als scheur in een  groep rotsen begon is nu een grote vallei geworden. De kleurrijke rotsformaties die de vallei omsingelen worden ook wel de ‘’pancake rocks’’ genoemd. Mijn theorie van dit natuurverschijnsel is dat miljoenen jaren geleden oma’s pannenkoeken niet in de smaak vielen en daarom zijn ze nu versteend. Oma had per ongeluk kleurstoffen door de pannenkoekenmix gedaan, afgaande op de kleurenvariaties op de gesteente. Soms een paarse gloed, dan geelgroene vlekken en vervolgens grote donkere strepen; met een beetje fantasie kun je een regenboog op de stenen zien. De pancake rocks strekken zich uit over een flink gebied, waarbij je overal om je heen fascinerende rotsformaties ziet en je je daardoor in een andere wereld waant. Oma’s pannenkoekenmislukking heeft een trip naar de maan een stuk toegankelijker gemaakt.

Uluru

Uluru is een gigantische rots in Midden-Australië. De helft van de rots ligt onder de grond,  348 meter is zichtbaar boven de grond. Voor de Aboriginals vertelt de plek veel over hun voorvaderen. Gaten in de rots vormen de basis voor verhalen die generatie op generatie doorverteld worden en bepaalde waarden doorgeven. Toeristen kunnen Uluru beklimmen, maar uit respect voor de Aboriginals wordt gevraagd dit niet te doen.

Des te dichter je in de buurt van Uluru komt, des te indrukwekkender de grootte van de steen wordt. Een klein gat in de steen is 6 keer mijn lengte en een rondje om de steen heen 8 km. De gigantische omvang en spirituele waarde van Uluru maakt het een gedenkwaardige plek.

Een stukje verder ligt Kata Tjuta, wat bestaat uit een aantal reusachtige stenen. Niet zo groot als Uluru, maar je kunt er wel tussendoor lopen. Tussen die reuzenstenen voel je je plots heel klein en machteloos. Als de reus zijn nagel verliest kan dat een mensenleven kosten. Dat gebeurde gelukkig niet en we kregen zelfs regen voorgeschoteld, wat voor een mooie foto zorgde.

West MacDonnell Ranges

Met een 100 km lange niet geasfalteerde weg is Kings Canyon verbonden aan de West MacDonnell Ranges, onze volgende stop. De avonturier in mij wilde dolgraag over deze weg rijden, ondanks onze 2WD auto, maar de wijze stem in mijn hoofd (Sofia) wist de avonturier dit keer te overstemmen en we besloten dit niet te doen.

De West MacDonnell Ranges is in zijn geheel wonderschoon, zonder grote hoogtepunten. Het rode zand, het roodbruine gesteente, het geel gedroogde gras en de bomen met deels oranje, deels groene bladeren maakt de omgeving erg kleurrijk. Zeker als het begint te regenen tijdens de zonsondergang en de lucht roze kleurt.

Een verlate  slingerweg  brengt je diep in het park, met hier en daar een afslag naar een camping, lookout of startpunt voor een wandeling. Continue schoonheid waar je in alle rust doorheen kunt rijden of wandelen, dat maakt dit park zo mooi.