Santiago: De volgende fase

Het zweet stroomt over mijn lichaam terwijl ik naar de witte Andestoppen kijk. De gesmolten sneeuw stroomt onder de brug door waar ik op sta en heeft inmiddels een diarreekleur gekregen. Aan de waterkant liggen een paar matrassen die als openbaar hostel dienen. Vijftien meter hoger schieten de auto’s voorbij, proberen straatartiesten op elke denkbare manier geld te verdienen, worden de wietkoekjes onder je neus geschoven en liggen de crackpijpen voor het oprapen. Terwijl ik naar het inmense Andesgebergte kijk realiseer ik me dat ik ver van de schone natuur verwijderd ben. Ik draai me om en zie de typerende kleurloze blokken die gek genoeg de zwaarste aardbevingen kunnen doorstaan, een straatverkoper die wc papier verkoopt en een slimme zakenman die in een Hawai T-shirt tropische muziek draait en mojito’s verkoopt. Ik sta temidden van een metropool op zoek naar inspiratie te midden van de chaos.

Persoonlijke verandering

Ik ben in Santiago de Chile, de stad waar ik de afgelopen 10 maanden gewoond heb en de komende tijd wil blijven. Ik kwam hier aan als backpacker zonder geld en heb nog steeds geen geld, maar mijn leven is wel een stuk veranderd. Van een feestbeest dat Spaans leerde tijdens zijn dates met vrouwen, geld verdiende door af en toe een tennisles te geven, in de bar en bij een kroegentocht te werken tot een man met een vriendin die op het punt staat zijn eigen bedrijf te lanceren. Na jaren in volledige vrijheid geleefd te hebben, had ik steeds meer adrenaline nodig om voldaan te geraken totdat dit ging stagneren. Ondanks dat alles kon en elke dag een avontuur was, gaf het me niet genoeg voldoening meer. En het leek wel alsof mijn volgende pad al voor me uitgerold was. Ik ontmoette een geweldige vrouw en kreeg een bedrijfsidee die me beiden de kriebels bezorgden, en besloot mijn gevoel te volgen.

Natalia

Deze vrouw werd mijn vriendin en is dat gelukkig nog steeds. Ze heet Natalia en maakt me elke dag aan het lachen, weet me te raken en te kraken, accepteert me volledig zoals ik ben en geeft me meer liefde dan ik had kunnen wensen. Ze heeft het geduld gehad om te wachten tot ik me volledig durfde te geven, is vergevingsgezind geweest, support en helpt me in wat ik doe en laat elke dag haar onvoorwaardelijke liefde zien. Ik voel me een gezegend man. Jaren heb ik gezegd dat vrijgezel zijn het walhalla was, maar een liefdevolle relatie waarin je jezelf geeft en elkaar accepteert is mij veel meer waard.

Ding Dong

Terwijl het serieus werd met Natalia, kreeg ik een bedrijfsidee terwijl ik in de bar aan het werk was. Het ijs was op en het duurde een paar uur voordat nieuw ijs bezorgd werd. Een bedrijf dat snel ijs zou bezorgen kwam als geroepen. Ik deed wat onderzoek en ontdekte dat er in Chili geen grote bedrijven waren die eten bezorgden voor restaurants; een markt met veel meer mogelijkheden dan het bezorgen van ijs aan restaurants. Een paar weken later had ik een Indiaas bedrijf gevonden dat de website en applicaties ging ontwikkelen en legde ik me toe op het ontwikkelen van een logistiek systeem, merk en contracten. Mijn idee kreeg een naam, de naam kreeg een beeld en het beeld werd een voorstelling die bijna klaar is om vertoond te worden aan het grote publiek, dus houdt de website http://www.ding-dong.cl goed in de gaten (de website is nu nog in ontwikkeling).

Kansen of obstakels?

Een leven opbouwen in Chili is niet gemakkelijk. Ik woon nog in een hostel, waar mijn spullen in plastic zakken zitten. Ik ben erop ingesteld en kan goed op deze manier leven, maar ideaal is het niet. Toen ik aankwam moest ik de Spaanse taal leren en me aanpassen aan de cultuur en levenswijze in een 2de wereldland; een proces dat nog steeds gaande is. Chilenen zeggen vaak dingen die ze niet nakomen, zijn meesters in het aanpappen bij de baas en doen hun werk vaak maar half. Maar je maakt ook makkelijk contact met de mensen, ze zijn behulpzaam, hebben humor en zijn tevreden met weinig. Het land ligt overhoop als het een beetje regent, 5 minuten sneeuw is genoeg om 3 dagen zonder elektriciteit te zitten. De lonen zijn laag, terwijl de kosten op Europese hoogte liggen. De concurrentie voor junior- en mediorfuncties is hoog en een sociaal zorgstelsel is er niet. Maar het land biedt ook veel kansen. Zonnepanelen en windmolens zijn er nog weinig, stoplichten die op elkaar afgesteld staan bestaan niet en de eettentjes op straat verkopen allemaal hetzelfde. Je kunt de obstakels of de kansen zien. Ik wil graag de kansen grijpen, wat inhoudt een bedrijf starten waarmee ik mezelf kan onderhouden en als ‘’Chileen’’ gezien worden. In het slechtste geval ga ik blut terug naar Nederland en heb ik veel geleerd in Chili.

Goede vriendschappen vergaan niet.

De afgelopen maand ben ik voor het eerste in 2,5 jaar terug geweest in Nederland. Een mooi en plezierig bezoek waarin ik getuige mocht zijn van een bruiloft van een goede vriend, de geboorte van de zoon van mijn zusje en de hereniging met familie en vrienden. Dat er na 2,5 jaar tussen mij en mijn familie en beste vrienden niks veranderd is, geeft me een gerust gevoel. Je prioriteiten kunnen veranderen, maar je persoon niet. Je lacht nog steeds om dezelfde dingen, behoud je bijzondere trekken en kunt nog steeds uren over hetzelfde onderwerp praten. Tijd tast dat niet aan.

Tot slot ...

Ik vind het jammer dat ik niet eerder een update heb geschreven. Ik merk dat als ik langer op een plek ben schrijven geen prioriteit meer voor me is. Ik maak minder dingen mee die ik echt op wil schrijven en wordt opgeslokt door de dagelijkse gang van zaken. Desondanks vind ik schrijven erg leuk om te doen en wil ik een update sturen. U zult dus van mij blijven horen.